Blog: Florianne Vink
Taaltovenaar, schrijver van (h)eerlijke verhalen en gewoon een heel leuk mens. Over wie heb ik het dan? Juist Florianne Vink! Deze nuchtere Brabander is niet bang om in het diepe te springen en sluit zich aan bij het Fear Away team als blogger. Doordeweeks heeft ze een serieuze grote-mensen-baan maar gelukkig heeft ze af en toe nog tijd om een kijkje in haar hoofd- en leven te geven in de vorm van haar blogs.
Keep on dreaming
Vroeger was ik vastberaden om dierenarts te worden. Ik was gek op dieren, zonder te discrimineren binnen het dierenrijk. Achter mijn ouderlijk huis lag een park, waar dus ook veel te vinden was. Zo ben ik een keer met een kikker in een emmer naar de dierenkliniek gesneld, omdat er iemand over zijn poot heen was geskeelerd. De dierenarts kwam kijken en kwam al snel tot een behandelplan: de beste remedie was om hem terug in de sloot te zetten, dan zou het zeker goedkomen! Hij zei het blijkbaar met voldoende ernst en overtuiging (best knap), want ik heb dit braaf gedaan.
Samen met een vriendin heb ik ook weleens een hele middag vliegles gegeven aan een vogeltje dat bij haar thuis tegen de ruit was gevlogen. Wij met broodkruimels in onze handen steeds een stukje verder uit elkaar staan, zodat het vogeltje grotere afstanden moest huppen. Juichen, als het lukte. Op een gegeven moment was het beestje er klaar mee en vloog ‘ie de wijde wereld in. Een enorm succes. Die vriendin is trouwens na een lange studie daadwerkelijk dierenarts geworden, wat ik nog steeds vreselijk knap vind.
Taal is zeg maar echt mijn ding
Op het atheneum kwam ik erachter dat de bètavakken echt niet mijn ding waren en heb ik mijn strategie omgegooid. Ik was goed in Nederlands, dus dat moest het worden. Een (pittige!) studie Nederlandse Taal & Cultuur verder zit ik nu in een heel andere branche. Toch blijven lezen en schrijven mijn passies en ben ik nog steeds aan het broeden op mijn bestsellerroman. Al is het vaak veel verleidelijker om thuis te komen, op de bank te ploffen en Netflix aan te zetten in plaats van achter een boek te kruipen. Gek is dat eigenlijk…
Op de basisschool heb ik al heel veel geoefend: ik schreef namelijk eindeloos aan verhalen over paarden. En ik las erover, en praatte erover, en droomde erover… Het was paarden voor en na. Ieder jaar vroeg ik aan Sinterklaas een glanzend bruin paard met een witte bles. Op een gegeven moment drong echter tot me door dat dit hem niet ging worden en schreef dan ook met spijt aan de Sint: ‘mama zegt dat een paard niet door de schoorsteen past, en ja, ze heeft eigenlijk wel gelijk…’. Heel jammer.
Ik wil een kip en een paard en een koe
Nu heb ik naast de bestseller nog wel een andere grote droom en ook hier komen toch zeker paarden aan te pas. Ik zou namelijk supergraag een eigen camping met daarbij een kinderboerderij willen bezitten. Lekker de hele dag zorgen dat de gasten het naar hun zin hebben, een beetje keuvelen en goed kroelen met alle boerderijdieren. Kippen, varkentjes, geiten, pony’s, ezeltjes, alpaca’s… Ik zie het wel gebeuren hoor.
Reijer ziet dit ook helemaal zitten. En qua financiën zitten we helemaal goed; tijdens een van onze eerste dates zei hij namelijk dat hij binnen tien jaar zijn eerste miljoen zou hebben. Dit businessplan bevat dan waarschijnlijk een eindsprint van heb-ik-jou-daar, want in april is ons jubileum al, maar dat miljoen…
Kleine dromen zijn ook dromen
Gelukkig zijn er al heel veel dromen uitgekomen. Zo hebben we twee jaar geleden een eigen huisje gekocht, hebben we twee katten (dit was misschien meer een door mij opgelegde eis dan een droom) en kochten we afgelopen zomer een campertje. Of nou ja, camper; het was een taxibusje, met wat butsen en putten en een merkwaardige geur, maar het wórdt stapsgewijs een mooi plekje waar ik veilig mee op stap durf.
En als die mijlpaal dan bereikt is, dan zoeken we wel weer naar de volgende kleine droom!